Εξ αιτίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος, πού σου επέβαλε, με το ζόρι, το διάβασμα, έγινα συγγραφέας, χωρίς να 'χω ανοίξει ποτέ τους κλασικούς. Έτσι, βλέποντας έναν σκονισμένο τόμο, μ' ένα δοξασμένο όνομα πάνω του, κι έναν φημισμένο τίτλο, το μυαλό μου δυσανασχετεί και με σπρώχνει να πάρω στα χέρια μου το τελευταίο κινηματογραφικό περιοδικό.
Και να, πού τώρα οι καλοί μου εκδότες, με τις συνηθισμένες τους γενναιόδωρες προτροπές, μου ζήτησαν να γράψω έναν πρόλογο. Μόνο πού σκέφτομαι, μα την αλήθεια, ότι για χρόνια ξεζουμίζονται οι συγγραφείς, από ανθρώπους πού ακολουθούν σαν κοπάδι τον λονδρέζικο λογοτεχνικό Τύπο, αλλά κι από ανθρώπους, σαν εμένα, πού γράφουν αυτές τις παραγεμισμένες, με γνώσεις, πομπώδεις εισαγωγές, τις γεμάτες "λογοτεχνικούς αφορισμούς", "εξακριβωμένα στοιχεία" κι άξιες υπογραμμίσεων γνώμες. 'Έτσι, το αναβάλλω κάθε μέρα, πιάνοντας ένοχα το βιβλίο, φυλλομετρώντας τις σελίδες του κι αναλογιζόμενος την επίμοχθη και κατά λέξη ανάγνωση, πού πρέπει να κάνω, για να συλλάβω το νόημα των μηνυμάτων του συγγραφέα.
Και, ξαφνικά, μου έτυχε να βρεθώ σ' αυτή την καβγατζίδικη χώρα, όπου διαδραματίζεται ένα τμήμα της δράσης του έργου, στην Ιρλανδία. Τελικά, μια γκρίζα, ανεμόδαρτη και βροχερή μέρα άνοιξα το βιβλίο κι υστέρα από σαράντα χρόνια λογοτεχνικής ζωής, διάβασα πώς "από την εποχή του Αδάμ υπήρχε κάτι στραβό σ' αυτό τον κόσμο, αλλά η ρίζα του κακού ήταν πάντα η γυναίκα". Και τότε πέταξα το κινηματογραφικό περιοδικό. Κι έπιασα την εγκυκλοπαίδεια, για να βρω ποιός, στον δαίμονα, ήταν ο Θακερέη. Ποιός τόχε γράψει τούτο το βιβλίο.
Μιαν άλλη, βροχερή μέρα, μια βδομάδα αργότερα, στο Μούλλινγκαρ, περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής του οδοντογιατρού μου, διάβασα, ότι ο Θακερέη ήταν μέλος της ιρλανδέζικης λέσχης, στο Λονδίνο, και γίγαντας της λογοτεχνίας του αιώνα του.