Ο Μότσαρτ δεν προσέχει μόνο τη μελωδία, όπως οι Ιταλοί ή την απαγγελία, όπως ο Gluck και οι Γάλλοι. Εννοεί προπαντός να εμφανίσει μουσικό έργο και η ποίηση «να είναι η ευπειθής κόρη της μουσικής», κατορθώνει όμως να τα συμβιβάσει όλα, να μη θυσιάσει ούτε τη μελωδία ούτε την απαγγελία. Η σύλληψή του αποτελεί σύνθεση τέλειας ισορροπίας. (Πωλ Λαντορμύ)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]