`Η Μυρτώ χλώμιασε απότομα. Η χροιά της φωνής της μεταλλάχθηκε σ` ένα αλλόκοτο κράμα μελαγχολίας κι αποδοχής...
-Ο ιδανικός άντρας δεν υπάρχει, μπαμπά! Τον ονειρεύτηκα πάντα, τον αγάπησα ιδεατά, όπως η Ζιζέλ τον Άλμπρεχτ στο μπαλέτο του Αντάμ... Είχα ελπίσει πως η Μοίρα θα μου άνοιγε το μαγικό μονοπάτι που θα μ` οδηγούσε σ` Εκείνον. Αλλά ο χρόνος κι η Μοίρα μ` αρνήθηκαν... Με τον καιρό, κουράστηκα να περιμένω... Γιατί τώρα πια ξέρω! Εκείνος δεν θα `ρθεί... Κι αν επέμενα ουτοπικά ν` αφουγκράζομαι τον ήχο των βημάτων του, θα `σβηνα, τέλος, μόνη κι άσαρκη πια, στην απαντοχή ενός ονείρου μάταιου!...
Οι σκιές του Ανεκπλήρωτου βάθυναν τη ματιά της. Κι ένιωσα τότε πως η επίκληση που `χα απευθύνει σ` Εκείνον, για να ευλογήσει τη γυναικεία της ολοκλήρωση, είχε μείνει ανεπίδοτη...`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]