Τα Άνθη της Ματαιοδοξίας ή (Η Σημασία των Άλλων)
Κείμενο Α`
Πλάσματα ματαιόδοξα στο έπακρον, ως είμαστε, επιθυμούμε διακαώς να εντυπωσιάσουμε τον κόσμο με `Κάτι` που έχουμε ή που πιστεύουμε πως έχουμε...
Και περιφέροντάς το στην `Αγορά`, προσδοκούμε την πολυπόθητη ανταμοιβή!
`Πεθαίνουμε` για ένα βλέμμα ή μια λέξη θαυμασμού που θα μας ανεβάσει και θα μας κάμει να ζήσουμε για λίγο το θείο συναίσθημα της υπεροχής και της δόξας!
Καθώς `Κόλαση και Παράδεισος` εδώ, για τον καθένα μας, είναι οι άλλοι!
Και νοιαζόμαστε σχεδόν παθολογικά για την εξωτερική μας εικόνα, δια το Φαίνεσθαι!
Συνήθως, αντανάκλαση κάποιου ανεκπλήρωτου απωθημένου ή ανασφαλούς Είναι.
Που αγωνιά να δει στους Άλλους τα ποθητά σημάδια της Επιβεβαίωσης! Ακόμη κι ενός Θριάμβου!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]