Με φόντο το αστραφτερό και απέραντο Ρίο, σε μια απομακρυσμένη περιοχή της βραζιλιάνικης υπαίθρου, ξαναζωντανεύει μια ολόκληρη ιστορία εφηβικού έρωτα. Μέσα στο περίγραμμα ενός τραχιού, γυμνού και απελπιστικού παρόντος ζωγραφίζεται η εικόνα ενός χαμένου παρελθόντος, μιας χρυσαφένιας ηλικίας, φευγάτης για πάντα, της ηλικίας όπου ο καταλυτικός πόθος φλογίζει και κατατρώει κορμί και νου.
Αλλά στην πορεία της αφήγησης ανοίγονται κάποιες ρωγμές, προβάλλουν ερωτηματικά, μικρά βάραθρα, φλεγόμενα χρονικά διαστήματα: κάτι δεν ταιριάζει, κάτι τραυματίζει ανεπανόρθωτα την εποχή του ειδυλλίου, κάτι αμαυρώνει την αρκαδική φωτοχυσία της εικόνας. Τότε προβάλλει το αληθινό θέμα του βιβλίου: Το `Αίμα από μοιρασμένη αγάπη` πραγματεύεται τις μεταμορφώσεις, τις μεταμφιέσεις, τα καμουφλαρίσματα, όλ` αυτά με τα οποία η ανάμνηση καλύπτει και αποκαλύπτει διαδοχικά τις πτυχές της συνειδητής μνήμης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]