Ὅποιος μπαίνει στόν στρόβιλο τῆς γλώσσας σπάνια ἐξέρχεται χωρίς μώλωπες. Τά γλωσσικά στιγμιότυπα τοῦ Κωνσταντίνου Καλυμνιοῦ πού διαβάζετε ἐδῶ ἐρευνοῦν τή δυναμική καί τά ὅρια τοῦ γλωσσικοῦ στρόβιλου μέ φράσεις ἀπόλυτης συνειρμικότητας καί σημασιακῶν διασκελισμῶν πού προκαλοῦν καί ταράζουν ἀναγνωστικές συνήθειες καί ἐθισμούς.

Μέσα ἀπό σύντομα ἐπεισόδια, ἡ γλώσσα του ἀποτυπώνει τά μεγάλα χάσματα μεταξύ λόγου καί πραγματικότητας, τόν κόσμο προτοῦ ἀποκτήσει τήν εὐκοσμία καί τήν ρυθμικότητά του.

Ὁ Τζόϋς μίλησε γιά τόν χάοσμο τοῦ πραγματικοῦ καί ὁ Ἡράκλειτος διαπίστωσε ὅτι «ὥσπερ σάρμα εἰκῆ κεχυμένων ὁ κάλλιστος κόσμος». Αὐτά διαβάζουμε στά πεζογραφήματα τῆς συλλογῆς Ἀνδροκτασίες, σέ ἕναν ὑβριδικό λόγο μεταξύ  ποίησης καί πεζογραφίας, ἕναν λόγο πολυσήμαντο καί πολυεδρικό, πού ξεπερνάει φιλολογικές κατατάξεις καί λογοτεχνικές τοποθετήσεις.

Ὁ συγγραφέας καταδύεται στίς γενεσιουργές δυνάμεις τῆς γλώσσας καί μᾶς καταγράφει ὅλη τήν σύγχυση καί τήν μαγματική της ἀπροσδιοριστία.

Ὁ βασικός του ἄξονας εἶναι αὐτό πού ὁ Jacques Lacan ἀποκάλεσε «γλαλώσσα» (lalangue), μία συνειρμική προφορικότητα πού ὑπάρχει πρίν τήν γλώσσα, μία ἀρχετυπική μητρογλώσσα, πέρα ἀπό περιορισμούς λογικῆς καί νομοτέλειας.

Τά σύντομα αὐτά πεζά ποιήματα τοῦ Καλυμνιοῦ κατακτοῦν νέο ὑπαρξιακό ἔδαφος γιά τήν ἐκφραστική ἱκανότητα τῆς γλώσσας νά ἀποτυπώνει μέ παραισθησιακή καθαρότητα τά ἀπόκρυφα ρεύματα τῆς ὕπαρξης καί χαράζουν ἕναν ξεχωριστό δρόμο στήν δημιουργική γραφή τῆς νέας γενιᾶς πού ἀναδύεται στήν ἑλληνική Διασπορά.

Βρασίδας Καραλῆς

Πανεπιστήμιο τοῦ Σύδνεϋ