Ρόδω, παραμένω άδεια υδρία
κάτω απ’ της αγάπης σου την κρήνη
που ήδη έχει στερέψει.
Προσμένω μια κάποια ματιά σου,
έστω μια μόνο σταλαγματιά σου.

Κανείς, ποτέ δε θα σε κρίνει
για τη μακρά σου απουσία
για την αξημέρωτη νύχτα.
Περιμένω ένα κάποιο φως
αληθώς αναστάσιμο
απ` τα ωραία πράσινα μάτια σου.

Επιμένω ν` ακούσω
το λόγο σου εκρηκτικό
όπως τότε στην Κνωσό
που είχες υψώσει το χέρι σου
ως την καρδιά του ήλιου.
Παραμιλητό μεθυστικό
αληθινός αγάπης όρκος
αντίλαλος στους αιώνες των αιώνων.

(απόσπασμα από το βιβλίο)