«Από την εποχή του Σοφιστή του Πλάτωνα είναι γνωστό ότι ο φιλόσοφος είναι θεατής. Έτσι, η φιλοσοφία είναι αθάνατη, παρότι δεν έμεινε στη θέση της καμία από τις αξίες που ξέραμε. Και να καίγεται η Ρώμη, κανένας δεν σε εμποδίζει να είσαι θεατής και να λες τι βλέπεις και γιατί το κρίνεις όπως το κρίνεις. Έτσι, λοιπόν, η έννοια της φιλοσοφίας γενικά είναι `νόμιμη`. Η έννοια της παιδείας όμως δεν ξέρω αν είναι. Σ` αυτή τη `νομιμότητα` της έννοιας της παιδείας θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας. Έργο της φιλοσοφίας της παιδείας είναι η κριτική της θεωρίας. Πίσω από τις σχολικές προσευχές και τη θρησκευτική διδασκαλία των Καθολικών, για παράδειγμα, υπάρχει η θεωρία ότι η θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών στο συγκεκριμένο δόγμα δημιουργεί καλούς πολίτες και ανθρώπους και σώζει τις ψυχές των παιδιών για την ουράνια βασιλεία. Έργο της φιλοσοφίας της παιδείας είναι να αναλύσει και να κρίνει αυτή τη θεωρία: να βρει τη σχέση του δόγματος με την ελεύθερη κρίση και απόφαση, να ξεκαθαρίσει τις έννοιες, για να αποφευχθεί η σύγχυση. Από την εποχή του Πλάτωνα πίστευαν ότι αν καθαρίσεις την πολιτεία απ` τους ενήλικους και μεγαλώσεις παιδιά σε καινούργιες συνθήκες, δημιουργείς τον τύπο του ανθρώπου που θέλεις. Το σοσιαλιστικό πείραμα απέδειξε το αντίθετο: αν καθαρίσεις την πολιτεία και κοινωνικοποιήσεις τα μέσα παραγωγής, τα παιδιά που θα αναπτυχθούν στις νέες συνθήκες θα επαναφέρουν τις παλιές συνθήκες. Είναι σε αμφισβήτηση το μετατρέψιμο του ανθρώπινου ζώου σε ανθρώπινο ον. Ηθικά ο άνθρωπος εξακολουθεί να παραμένει στην αγκαλιά της μαϊμούς, αν και είναι ασέβεια να συγκρίνεις το αγριότερο θηρίο που περπάτησε στον πλανήτη με την άκακη μαϊμού».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]