Οι ιστορίες επιβίωσης των Εβραίων κατά το Ολοκαύτωμα συνήθως σχετίζονται με τα φρικιαστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η δική μας ιστορία, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Όταν η Κατοχή μας βρήκε στη Θεσσαλονίκη, αντιληφθήκαμε ότι ο καλύτερος δρόμος για την επιβίωση ήταν η περιφρόνηση στις γερμανικές ντιρεκτίβες και η συμμετοχή όλης της οικογένειας στην Αντίσταση. (. . .) Πιστεύω ότι ο άνθρωπος κρύβει πολλές δυνάμεις μέσα του. Οι στερήσεις και η αγωνία της μάχης δεν έσβησαν τη φλόγα του θάρρους και την αγάπη για ζωή. Αυτό κληρονομήσαμε από τους γονείς μας και αυτό κληροδοτούμε στα παιδιά μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]