Η νεοελληνική φιλοσοφία έχει την αφετηρία της στα μέσα τού 15ου αιώνα, ξεκινώντας με την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό οδήγησε πολλούς διανοουμένους τής εποχής, αλλά και όσους επιθυμούσαν να μελετήσουν την ελληνική γλώσσα και φιλοσοφία, σε εκπαιδευτικά κέντρα τής Δυτικής Ευρώπης, κυρίως στη Βενετία και στη Φλωρεντία, φέρνοντας έτσι σε επαφή τούς Έλληνες μελετητές με το ρεύμα τής Αναγέννησης και τους δυτικοευρωπαίους μελετητές με την αρχαία ελληνική γλώσσα και φιλοσοφία.
Από αυτή την αλληλεπίδραση προέκυψαν σημαντικές μελέτες, οι οποίες συνέβαλαν στη διάδοση των αντιλήψεων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, αλλά και έθεσαν σε νέα βάση ζωτικά θέματα, όπως ήταν το γλωσσικό ζήτημα, η σχέση φιλοσοφίας και θεολογίας, καθώς και ο προσδιορισμός τής νεοελληνικής ταυτότητας.
Σε αυτό το βιβλίο τονίζονται οι απόψεις και η συμβολή, όχι μόνο γνωστών ονομάτων τής νεοελληνικής φιλοσοφικής σκέψης (όπως ο Πλήθων Γεμιστός, ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο Νικόλαος Σοφιανός ή ο Θεόφιλος Κορυδαλέας), αλλά και όσων η συμμετοχή δεν είχε μέχρι τώρα αναγνωριστεί ιδιαίτερα (όπως του Ιωαννίκιου Καρτάνου, του Ιωάννη Κωττούνιου, του Αθανασίου Ρήτορα, του Αναστασίου Γορδίου και πολλών άλλων), ρίχνοντας φως στον τρόπο σκέψης των νεοελλήνων φιλοσόφων, που μόλις άρχιζε να διαμορφώνεται.